Sandra Mackus - Limburgbiënnale Marres Maastricht
Geertje Brandenburg, How many?, 2023
Geertje Brandenburg
Ze vallen bijna niet op, de twee theezakjes van Geertje Brandenburg die op de rand van het deurkozijn staan. Iemand zou ze zomaar – bij het ontbreken van een prullenbak – kunnen hebben achtergelaten. De teksten die de kunstenaar met potlood op de labeltjes heeft geschreven, verraden echter anders. Ze doen denken aan de zogenaamde ‘tea topics’ van het theemerk Picknick. Teksten die je laten nadenken over de zin van het bestaan. Alleen zijn in dit geval de theezakjes al gebruikt en de filosofische zinnen mogelijk door de theedrinkers al overpeinsd. Toch vermoed ik dat de teksten ‘How many to forget?’ en ‘How many to remember?’ niet louter als tea topics moeten worden bekeken. Al snel gaan mijn gedachten naar de plantages, waar slaven onder dwang gewassen zoals thee moesten plukken. Moeten we Brandenburgs werken wellicht als kleine monumentjes zien, of eerder als kritiek op onze falende herinneringsconstructies?
Trendbeheer - Prospects 2024
Geertje Brandenburg met een verhalen tonende theatrale kast met toebehoren.
Beeldverslag/Image report
Lost Painters - Prospects 2024
Beeldverslag/Image report
Trendbeheer - De distributie van Entkristallen @De Ijskast
Fijne derde tentoonsteling in De Ijskast, kunstenaarsinitiatief en presentatieruimte geïnitieerd en gecureerd door Geertje Brandenburg, het systeemplafondtempeltje tussen Aldi, Kruidvat en methadonbus aan de Middellandstraat.
Associeren staat vrij. Nu en dan prikkelend beeld met veel meer detail dan in eerste instantie opvalt. De zwarte kolommen en de vogelnestjes zijn van Jacob Schwartz, de teatrico’s van Zwaantje Kurpershoek.
Kunst blijft een Raadsel - De distributie van Entkristallen @De Ijskast
De IJskast is een kleine expositieruimte in een winkelstraat in Rotterdam. Een ideale plek om kunst ‘aan de man te brengen’, want je stapt er zo naar binnen na het boodschappen doen. Geertje Brandenburg is de initiator en curator van de ruimte.
In de expositie ‘De distributie van Entkristallen’ tonen Jacob Schwartz en Zwaantje Kurpershoek hun werk. Het is kunst die wonderwel samengaat. Voor Jacob is scenografie een belangrijke pijler in zijn kunstenaarspraktijk. In de winkelruimte die De Ijskast feitelijk is maakt hij een mooie interventie. De grote sculpturen zijn gemaakt van in winkels gebruikte materialen: dozen en plastic. Materialen die een dienende functie hebben in de bedrijfsvoering, staan nu in de schijnwerpers. Ook de op vogelnestje lijkende werken zijn van zijn hand. Gemaakt van stro en chemische materialen.
Ze vormen het ideale decor voor het ‘verhalende’ werk van Zwaantje Kurpershoek. Het is bijna alsof je op een filmset bent. Het decor staat klaar, de acteurs hebben hun posities in genomen. Een moment nog en dan…
Zwaantje maakt gebruik van diverse materialen en technieken. Sculpturen, tekenen, klei, zaden, gevonden materialen. Fragiel werk ook, niet alleen materieel maar ook in intentie. Geen krachtige statements maar een zacht gefluister dat vervliegt met de tijd en de wind. Het vindt steun bij de solide werken van Jacob Schwartz.
Trendbeheer - Am Ende wird alles gut @ De Ijskast
Soms zou ik niet alleen in superlatieven willen spreken. Gewoon bescheiden, beheerst en evenwichtig een verhaal doen. Ik ben aangenaam verrast. Geweldige tentoonstelling op ongewone plek. Wat is het weer vet. Daar ga je al.
De Ijskast is een nieuw initiatief aan de Westkruiskade, naast de Aldi en tegenover Het Kruidvat. Een halfronde ruimte met systeemplafond waar vroeger een Turkse snuisterijenboer zat. Not your usual tentoonstellingsplek. En toch na noest gekwast een keurige toonzaal.
Zondag 16 oktober opende ‘Am Ende wird alles gut’. Werk van Joost Vermeer, Jeltje Schuurmans en Geertje Brandenburg, naast en door elkaar. Uitstekende choreorafie, fijn en interessant werk kruisbestuift elkaar. De som is meer dan de delen.
Gooi en Eemlander - De kunst van het kijken
Geertje Brandenburg (1998), Daan Russcher (1995) en Nathalie van der Straten-Folkersma (1996) wonnen vorig jaar het Keep an Eye Photography stipendium. Met de toelage gingen de drie aan de slag en verkenden de mogelijkheden van het medium fotografie buiten de traditionele kaders.
Is het er nu wel of is het er niet?
Geertje Brandenburg speelt met diezelfde vraag, wat leidt tot elegant en poëtisch werk. Uitgangspunt is de geschiedenis van haar opa tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat verhaal bleef tijdens zijn leven voor een groot deel onbesproken, maar was wel altijd aanwezig.
Hij zou er zijn grote liefde hebben ontmoet, maar de twee zijn elkaar uit het oog verloren. Brandenburg vond brieven van hem uit die tijd en bezocht Duitse ziekenhuizen waar haar grootvader te werk werd gesteld. Op die manier probeerde ze zijn geschiedenis - en daarmee een deel van haar eigen verhaal - te reconstrueren. De fotograaf verwerkte de brieven van haar opa in een serie blauwdrukken. Een van zijn correspondenties drukte ze af op licht doorschijnend kalkpapier, het uitvergrootte origineel aan de ene kant en de vertaling aan de andere. De tekst is nagenoeg onleesbaar, behalve dat ene woord ’Welterusten’; elf letters, genoeg voor een arm vol kippenvel
Bussums Nieuws - Fotoexpositie Galerie Pouloeuff
Het fotografiewerk van Geertje Brandenburg (1998) is een visuele vertelling van verhalen die we al deels kwijt zijn geraakt. Met als uitgangspunt het verhaal van haar grootvader in de Tweede wereldoorlog, maakt zij een visuele hervertelling, zo collageachtig als de geschiedenis
Kunst blijft een raadsel - All Inn het Hem
Beeldverslag/ Imagereport
Metropolis M - HKU Graduation show 2020
Geertje Brandenburg werkt eveneens met een visueel archief dat is opgesteld naar de grillen van de bestaande machtsstructuren en toont zich een schuldbewuste fotograaf. Zij knipt de figuren en de landschappen uit en laat een leemte over. Waar fotografie een belangrijk middel was en is om landschappen toe te eigenen en aan personen een herkenbare identiteit op te leggen, gaat Brandenbrug die ontwikkeling tegen door de hoofdpersonen aan de voorstelling te onttrekken. In haar eindwerk presenteert zij sommige van haar figuren op een glasplaat, om een extra laag tussen het beeld en de beschouwer te doen ontstaan. Het wit in haar foto’s suggereert een leegte, een ruimte om verder te worden ingevuld. De stenen die zij plaatst in haar opstelling suggereren dat de landschappen die zij toont in foto’s de tentoonstellingsruimte binnendringen en hun recht op eigen, waarachtige representatie opeisen.